قبل از رأی دادن بخوانيد!

وقتي از موقعيت ايران صحبت مي‌کنيم، به نظر من بايد يکي موقعيت ايران به صورت "جامعه‌" باشد و يکي هم ايران به صورت "حاکمان". به نظر من، ايندو کاملاً از هم متفاوت هستند. ايران به عنوان پديده‌اي تاريخي-جغرافيايي، به نظر من يکي از فعال‌ترين، پوياترين و از بالقوه‌ آماده‌ي دموکراسي‌ترين کشورهاي جهان است. من در خاورميانه هيچ کشوري را نمي‌شناسم که به اندازه‌ي ايران به آينده‌اش بشود اميد داشت؛ به اندازه‌ي ايران امکانات يک جامعه‌ي پويا را داشته باشد، چه در داخل و چه در خارج. ببينيد! ترکيبي که الان در ايران هست، يک جامعه‌ي متحول تحصيل‌کرده‌ي پوياي ثروتمند در داخل و يک جامعه‌ي ثروتمندتر در خارج است. ايراني‌ها الان در آمريکا فقط بر اساس مطالعه‌اي که گروه ايران‌شناسي دانشگاه ام‌آي‌تي کرده، نزديک به هشتصد ميليارد دلار ثروت دارند يا ثروت کنترل مي‌کنند. من مي‌توانم الان حداقل پنج تا از بزرگ‌ترين شرکت‌هاي کامپيوتري دنيا را به‌تان بگويم که ايراني يا در راسش است يا معاون اولش:
E Bay,Google, ETNT, Sysco System, Bell, Yahoo.
اين‌ها سرمايه‌هاي ايران هستند در خارج. اين‌ها خيلي نقش مهمي مي‌توانند براي کمک به گذار به دموکراسي و پوياکردن اين جامعه داشته باشند. دليلي که چين اينقدر اقتصادش موفق است و اين‌که چرا "معجزه‌ي چيني" دارد اتفاق مي‌افتد اين است که چند ميليون چيني در همه‌ي دنيا هستند و کمک مي‌کنند به اين قضيه. خوب اين در مورد ايران به طريق اولا صدق مي‌کند. ايران به عنوان يک جامعه به‌غايت آينده‌ي خوشي دارد.
حکومت ايران به‌عنوان رژيم تکليفش جداست به نظر من. اين رژيم ايران را در آستانه‌ي يک مرحله‌ي بسيار خطرناکي گذاشته است. هم خودش را و لاجرم ايران را در جهان منفرد کرده است. يعني الان شايد تنها کشوري که متحد جدي ايران در جهان باشد سوريه است. به‌غير از اين هم اگر پولي در کار نباشد، به شرط‌ها و شروط‌ها با اين رژيم ارتباط برقرار مي‌کنند. اين رژيم دارد تصميماتي مي‌گيرد که شايد براي صدسال آينده‌ي ايران هم تاثيرگذار خواهد بود. ايران از زمان صفويه به بعد، يک چشم‌انداز رو به غرب داشته است، يعني متحد استراتژيک خودش ار غرب مي‌دانسته است. اين‌ها دارند امروز به هند و چين آينده‌ي ايران را وصل مي‌کنند! قضيه‌ي اتمي اين‌ها را در موقعيتي قرار داده که نه راه پس دارند، نه راه پيش؛ ملت ايران نيز همي نطور. به همين خاطر، آن رژيم ايران را به جايي کشانده که اجازه نمي‌دهد وجه اول يعني آن ايران واقعي نه رژيم حاکم بر ايران، آن امکانات خودش را متحول کند.
[مصاحبه دکتر عباس ميلانی]