در تقويم تاريخ، فردا (۲۵ اکتبر) روز پذيرفتن
«عهدنامه صلح» يا آن‌گونه که در تاريخ مشهورست، روز «پيمان وستفالی» و روز رهايی و
استقلال کشورهای اروپايی از زير سلطه‌ی سياسی_مذهبی امپراتوری رُم، واتيکان و پاپ
در سال ۱۶۴۸
ميلادی است.
هيژده
(۱۸) سال پيش در چنين روزی (۲۵ اکتبر ۱۹۹۸) وقتی که سران و رهبران ۲۰ کشور اروپايی
بمناسبت ۳۵۰مين سال‌گرد امضای «عهدنامه وستفالی» در تالار شهرداری قديم شهر مونستر و در زير شمشيرهای دو
متری اجدادشان اجتماع کرده بودند؛ منِ آشفته دل از فاصله‌ی دو متری،
ناظر رفتارها و واکنش‌های‌شان
بودم.
اين‌که نوشتم آشفته
دل، حرف بی‌راهه‌ای نيست چون که آن‌ها [اروپايی‌ها] بعد از سی سال جنگ مذهبی (۱۶۴۸ـ۱۶۱۸)
سرانجام به پای ميز مذاکره و بستن عهدنامه‌ای رفتند که اکنون، همان صلح وستفاليا مهم‌ترين
الگو و پايه‌ی تشکيل دولت_ملت‌ها، سازمان ملل متحد و مورد پذيرش کل کشورهای جهان
است. اما ما مردم خاورميانه بعد از ۱۵۰۰ سال جنگ مذهبی، به‌جای رفتن به پای ميزه
مذاکره و بستن پيمان صلح؛ به بهانه‌های مختلفی هم‌چنان در فکر ساختن مذهب تازه‌ای
هستيم که بتواند آتش جنگ‌های مذهبی را شعله‌ورتر کند.
پانوشت:
ساختمان رو-به-رو و پنج ستونه‌ی تصوير زير همان تالار شهرداری قديمی در ۳۶۸ سال پيش و محل امضای قرارداد بود.
در حال حاضر موزه و معروف است به «تالار صلح» و همه ساله پذيرای هزاران دانشجويی
است که از سراسر جهان به شهر «مونستر» می‌آيند. دانشجويانی که دوست دارند تاريخ، محل
و چگونگی شکل‌گيری و پيدايش دولت‌ـ‌ملت‌های مُدرن را از نزديک ببينند.
