جوک سال

ایران برخورد پلیس بریتانیا با دانشجویان معترض را محکوم کرد.

آقای متکی روز شنبه ۲۰ آذر (۱۱ دسامبر) گفت: "جمهوری اسلامی ایران تحولات انگلیس را با دقت تحت نظر دارد و همزمانی ضرب و شتم دانشجویانی را که در پی طرح خواسته های صنفی خود بودند با روز جهانی حقوق بشر، مایه تأسف می داند".

منبع: بی‌بی‌سی

عدم مصونيت ديکتاتورها؟!

بان کی مون دبيرکل سازمان ملل در سخن‌رانی مجمع عمومی (پنجشنبه، 23 سپتامبر 2010) گفت:

«بدون صلح، عدالت امکان‌پذیر نیست. اجازه دهید پیامی روشن به جهانیان ارسال کنیم و آن این که هیچ کشوری چه بزرگ و چه کوچک نمی تواند حقوق شهروندان خود را پایمال کند و مصون بماند».

استمداد مادر ندا آقا سلطان از مجامع بین المللی

هاجر رستمی، مادر ندا آقا سلطان، درگفت وگو با کمپين بين المللی حقوق بشر در ايران، با بیان اینکه پيگيری هایش در داخل کشور تاکنون به جایی نرسیده خواستار پيداکردن قاتل دخترش توسط مجامع بين المللی، از جمله دادگاه لاهه و سازمان های حقوق بشری شد. او همچنین از تلاش حکومت برای آنچه تحريف واقعيت مرگ دخترش خوانده است گلايه کرد. خانم رستمی فيلم های پخش شده از صداوسيما، اظهارات برخی مقامات مسوول همچون امامان جمعه و به صورت خاص اظهارات عزت الله ضرغامی رييس صداوسيما درباره هنرپیشه بودن ندا آقا سلطان را از جمله این تلاش ها برشمرده است. او گفت به نظر شخصی اش، ندا می تواند تنها به دست نیروهای حکومتی کشته شده باشد.انتشار ویدیوی صحنه قتل ندا آقا سلطان، دختر 27 ساله ای که در یکی از تجمعات مسالمت آمیز پس از انتخابات به ضرب گلوله کشته شد، او را در مجامع جهانی به نماد قربانیان جنبش سبز بدل کرد.

چرا اعدام‌شان کردند؟

پنج جوان بی‌گناه را به اين دليل ساده اعدام‌شان کردند تا بر زخم‌های ما نمکی بپاشند... تا خاطره‌های تلخ و خونين را در درون جامعه ترميم و بازتوليد کنند... تا نفرت و کين‌خواهی را به جايگاه هميشگی و مقدس‌اش برگردانند... تا هم‌رنگان را دوباره سازمان‌دهی کنند و جوی خون جاری نمايند... که شايد از اين طريق، همبستگی ملی را که برخلاف همرنگی‌ها چند صدايی است و در يک سال اخير شکل گرفته است، بی معنا و خدشه‌دار نمايند.

چه کسی می‌گويد ...؟

دگرگونی

خبرنگار آمريکايی بعد از پايان سخنرانی آقای غضنفر در نيويورک، از او می‌پرسد:
منظور شما از «دگرگونی» چه بود؟ طرح و برنامه‌تان دربارۀ «دگرگونی» جهانی چيست؟
غضنفر در حالی که قهقه می‌خنديد گفت:
من متعجبم از هوش آمريکايی‌ها که ساده‌ترين حرف‌ها را نمی‌فهمند. منظور ما از «دگرگونی» کاملاً روشن است: يعنی اين «گونی» نه، اون يکی «گونی»!

همسايه‌گی

دانش آموز: آقا اجازه! چرا روز معلم در ايران همسايه ديوار به ديوار روز کارگر شد؟ روز کارگر يک روز جهانی است، روز زنان يک روز جهانی است، در حالی که روز جهانی معلم در مهرماه است نه در ارديبهشت ماه؟ چرا اين روز را برای شما انتخاب کردند؟
معلم: خب دليل اين کار روشن است زيرا معلمان و کارگران در ايران، وجه مشترک زيادی دارند. مثلاً، هر دو گروه، شب سياه مشترکی دارند و همين‌طور غم مشترکی. هر دو گروه، اگرچه «نان» ندارند ولی، در جامعه «نام»دارند و همين بس است برای همسايه‌گی.

ای بدانديشان!

نام فروغ را از کتاب شعر شاعران ايران، حذف می‌کنيد؛ با شعر او، پيامی که از نيم قرن پيش، در گوش و جان ماست، چه می‌کنيد؟ ناسازگاری نام زنی مُدرن، در ليستِ زن‌ستيزان شهر، قابل درک‌اند و حذف نام فروغ، خارج ز انتظار نبود. اما با حس او، _حس زنانگی او‌_ که امروز در خيابان‌های شهر تکثير می‌شوند، آن‌وقت چه می‌کنيد؟ حسی که به تجربه می‌دانست و چه زيبا ديده بود، حکومتِ شب‌پرستان و عاشقان تاريکی را:

«من از نهايت شب حرف می‌زنم
من از نهايت تاريکی
و از نهايت شب حرف می‌زنم

اگر به خانۀ من آمدی برای من ای مهربان
چراغ بيار
و يک دريچه که از آن
به ازدحام کوچۀ خوشبخت بنگرم». [سال ١٣٤٠]

حالا چه بايد گفت؟

چهار سال پيش که رئيس جمهور واقعاً عزيز ما گفته بود که بايد تلاش کنيم تا جمعيت کشور را به مرز ١٢٠ ميليون نفر برسانيم؛ بعضی‌ها به طعنه نوشتند:

حاج محمود، مُخ‌ات داغ!

حالا که رئيس جمهور ايران فتيله نرخ رُشد نفوس را مثل نرخ تورّم، بيکاری و غيره بالا کشيد و معتقد است جمعيت کشور را بايد تا مرز ٣٠٠ ميليون نفر برسانيم؛ به نظر شما چه بايد گفت؟ اميدوارم پاسخ محصول فکر و ذهن شما باشد نه وام‌گرفته از حرف و حديث‌های پدربزرگ‌ها. آن‌هايی که زير گوش‌مان می‌خواندند: هرکه دندان داد، نان هم می‌دهد!

در کنار رودخانه

در کنار رودخانه من فقط هستم
خستۀ درد تمنا،
چشم در راه آفتابم را.
چشم من اما
لحظه‌ای او را نمی‌يابد.

آفتاب من
روی پوشيده است از من در ميان آبهای دور.
آفتابی گشته برمن هرچه از هرجا
از درنگ من،
يا شتاب من،
آفتابی نيست تنها آفتاب من
در کنار رودخانه.

«نيما»

سال نو مبارک!

فرارسيدن سال نو را به خوانندگان عزيز، به هموطنان ارجمند و همه آنانی که نوروز را در جهان پاس می‌دارند، تبريک می‌گويم! اميدوارم سالی سبز و پُربار داشته باشيد.
اما يک نکته ويژه در ارتباط با ايران و ايرانيان:
یادمان باشد که نوروز امسال سبزه‌های‌مان از هر سال سبزتراست.
یادمان باشد که باران آمد وجود مارا شست.
یادمان باشد که سبز بودیم تمام خزان و زمستان.
سبز بودن را زندگی کردیم.
سبز ماندیم تا بهار آمد!

ريگی در کفش دستگيرکنندگان ريگی

1 ـ ظهر سه‌شنبه، 4 اسفندماه 1388، جمهوری اسلامی خبر دستگيری ريگی را منتشر می‌کند.
2 ـ عصر همان روز [يک ساعت و چهل دقيقه بعد از اعلام خبر]، از قول وزير کشور می‌نويسند که عبدالمالک ريگی در خارج از خاک ايران بازداشت شد.
3 ـ شامگاه همين روز، وزرات اطلاعات گزارش متفاوتی را در اين مورد انتشار می‌دهد. هم اطلاعيه وزارت اطلاعات و هم مصاحبه تلويزيونی وزير اطلاعات حاکی از آن است که: «آقای ریگی با یک هواپیمای شرکت هواپیمایی قرقیز از دوبی عازم بیشکک، پایتخت قرقیزستان بود، اما هواپیماهای جنگنده ایرانی این هواپیما را هنگام عبور از حریم هوایی ایران وادار به فرود کردند و پس از دستگیری آقای ریگی و یکی دیگر از اعضای ارشد جندالله، به هواپیما و سایر مسافران آن اجازه دادند به مسیر خود ادامه دهد».
4ـ شرکت هواپيمايی قرقيز، عصر همين روز با صدور اطلاعيه‌ای، موضوع فرود اجباری در خاک ايران و دستگيری دو تن از سرنشينان را توسط مقامات امنيتی ايران تأييد می‌کند.
5 ـ روز چهارشنبه 5 اسفندماه، سفير کشور پاکستان در تهران، در پاسخ به پرسش خبرنگاران در اين زمينه گفت: «کشور پاکستان نقش مهمی در اين ماجرا داشت».
6 ـ روز دوشنبه دهم اسفندماه، وزارت خارجه قرقيزستان با صدور اطلاعيه‌ای خبر می‌دهد که هيچ‌يک از مسافران شرکت هواپيمايی قرقيز، در خاک ايران دستگير نشده‌اند.
7 ـ روز سه‌شنبه 11 اسفندماه، آقای مهمان‌پرست در پاسخ به اطلاعيه وزارت خارجه قرقيزستان می‌گويد: «شواهدی در دست است که نشان می‌دهد عبدالمالک ریگی در هواپیمای مسافربری قرقیز بازداشت شده است».
8 ـ روز... اين ماجرا هنوز دنباله دارد. چرا؟ به اين دليل ساده که چند منبع غيرموثق [که معمولاً خبرهای موثقی را منتشر می‌نمايند] گفته‌اند: «سه تا پنج روز قبل ازعلنی شدن ماجرا، نيروهای امنيتی پاکستان عبدالمالک ريگی را در مرز ايران تحويل مقامات امنيتی ايران می‌دهند... دولت ايران با شرکت هواپيمايی قرقيز به توافق ميرسند تا در قبال دريافت مبلغی، شرکت هواپيمايی قرقيز رسماً به موضوع دستگيری دو تن از مسافران در خاک ايران اشاره کند. اما گويا اطلاعيه شرکت هواپيمايی قرقيز، اعتراض خلبانان و مهمان‌داران هواپيما را بدنبال داشت و آن‌ها تهديد به افشاگری کرده‌اند. وزارت خارجه قرقيزستان نيز با تکذيب خبر دستگيری دو تن از مسافران، ظاهراً می‌خواهد به افکار عمومی جهان بفهماند که در اين تبانی، وزارت خارجه بی‌اطلاع بود و هيچ نقشی نداشت.

تاريخچه اعدام‌های سياسی در ايران

غربی‌های نظاره‌گر

روزنامه‌ی ایتالیایی «لااستامپا» چاپ تورین، درباره‌ی سرکوب جنبش اپوزیسیون در سالگرد انقلاب ایران می‌نویسد:

«به ندرت خودخواهی بزرگ ما غربی‌ها چنین تحقیر شده بود که این روزها تحقیر می‌شود. هزاران تن انسان در ایران در معرض سرکوب قرار دارند، زیرا خواهان آن والاترین ارزشی هستند که ما آن را نماد تمدن خود می‌دانیم: یعنی آزادی.
ولی ما قادر به هیچ کار دیگری نیستیم جز آن‌که نظاره‌گر باشیم و به ناتوانی خود اعتراف کنیم. مایی که ده‌ها نظریه در این باره ارائه داده‌ایم که آزادی با غرش توپ نیز به کرسی می‌نشیند و رعایت "حقوق شهروندی" را از کشورهایی مطالبه می‌کنیم که می‌خواهند به اتحادیه‌ی اروپا بپیوندند، در برابر آنچه در ایران روی می‌دهد خاموشیم. از زمان شروع "جنبش اعتراضی سبز" در ایران ما دچار لکنت‌زبان شده‌ایم و موضوع برایمان بر سر آن نیست که باید چه کار کرد، بلکه بر سر آن است که آیا اساسا باید کاری کرد».

منبع: دويچه وله

به‌ترين راه حل کنترل بانک‌ها

رئيس جمهور اوباما لايحه‌ای را به کنگره آمريکا فرستاد که هدف آن اعمال نظارت و کنترل بيش‌تر دولت بر بازارهای مالی و سهام هست. در نخستين روز اجلاس جهانی داووس، سارکوزی نيز خواستار کوچک‌ترکردن بانک‌های بزرگ در جهان شد.
گويا تمايل دو رئيس جمهوری به محدود و کوچک کردن بانک‌ها، تا حدودی مورد توافق قريب به اتفاق کارشناسان اقتصادی نيز هست. بسياری معتقدند که ورشکستی بانک‌های بزرگ، ورشکستگی بسياری از کشورهای جهان را بدنبال خواهد داشت. اما موضوع عجيب و تا اندازه‌ای هم مبهم اين است که اگر کارشناسان واقعاً به نظريه محدودکردن بانک‌ها اعتقاد دارند، چرا از سياست و راه‌کار طلايی و استثنايی محمود احمدی‌نژاد استفاده نمی‌کنند که در ارتباط با محدودکردن بانک‌های خصوصی، يک‌شبه، همه‌ی آن‌ها را ورشکست نمود؟

منطق دمکراسی

رئيس پارلمان ايران می‌گويد: شرکت هشتاد و پنج درصدی مردم در انتخابات دورۀ دهم رياست جمهوری، يکی از نشانه‌های مهم‌ وجود دمکراسی در کشور است.
بر اساس چنين منطقی، به احتمال زياد کشتار مردمی که به خيابان‌ها آمده بودند تا بگويند «رأی من کو؟»، نشانه‌ی منطقی دفاع و پاسداری از دمکراسی است.

2010 ميلادی و 10+20 اسلامی

آيا در سال 2010 ميلادی ممکن است شاهد تعيين
تکليف واقعی و دايمی مردم ايران با دو دورۀ 10+20
ساله‌ی جمهوری اسلامی باشيم؟
هيچ چيز غيرممکن نيست!