۱۳۹۳/۰۳/۰۳

سلطان شکلات


حاضر شدن در پای صندوق‌های رأی به عشق دستيابی به زندگی شيرين يا شيرين‌تر؛ يک قاعدۀ عمومی است. اما وجود چنين قاعده‌ای بدين معنا نيست که نامزدهای انتخابات نيز صد-در-صد، «شربتی» يا «شکلاتی» باشند. وجود و حضور چنين نامزدهايی در صف نخست سياست، در واقع يک حضور استثنايی است؛ و رُخدادهای استثنايی هم همواره در جوامعی پديدار می‌گردند که مردمش، بدنبال آرزوهای گم‌شده خود هستند. 

تجربه‌ی مهمِ دو انتخابات ژانويه ۱۹۳۳ آلمان و فروردين ۱۹۷۹ ايران به روشنی نشان می‌دهند که چگونه دو ملت مختلف با آرای ۹۸٪ خود در انتخاب رهبران شربتی [هيتلر و خمينی]، در فرجام به سرنوشت واحدی گرفتار شدند: نوشيدن شربت شهادت. 

آيا مردم اوکرائين نيز با انتخاب «سلطان شکلات» قدم در همان جاده‌ای خواهند گذاشت که پيش از آن‌ها ديگران از آن گذشتند؟ به احتمال زياد تاريخ پاسخی تازه و متنوع‌تر به پرسش بالا خواهد داد اما، يک نکته پيشاپيش روشن و مشخص است که مردم اوکراين بخاطر تحقق آرزوهای «نارنجی» به خيابان‌ها ريخته بودند. رنگ شکلاتی، از يک منظر می‌تواند همان رنگ نارنجی ديروز باشد: نارنجی سوخته شده در تنور قدرت‌ها. 

بايگانی وبلاگ