عاشورا

مراسم دهه‌ی عاشورا و برپايی و راه‌اندازی کارناوال‌های مذهبی سينه‌زنی، زنجيرزنی و قمه‌زنی، هم مولود و هم مهم‌ترين ابزار سياست خاصی بودند که در دوران خاندان صفويه شکل گرفته‌ است و بعدها، در زمان قاجار گسترش و رواج يافتند. حتا رواج نوحه‌ها و اشعار شيعه‌ای که عمده‌ترين نمود آن شعر عاشورايی است، مبداء و اوج سرايش آن از دوران صفويه است که محتشم شاعر و مداح اين عصر، با استفاده از تركيب بند بلند، تغييری در ساختار مديحه‌سرايی ايجاد کرد و از اين‌طريق، هم فرم و جلوه‌ای تازه به مراسم عزاداری‌ها داده بود و هم فضای خلسه‌آوری را برای جذب عوام مهيا ساخته بود.
صفويان که برای اولين بار در تاريخ ايران، مذهب شيعه را بعنوان ابزاری سياسی در خدمت به قدرت بکار گرفته‌ بودند، دين و دولت را در هم ادغام کرده و از اين‌طريق بستر تجديدنظر در فقه شيعه‌ای و راه حضور و نفوذ روحانيان را به دربار آماده نمودند. اما آن ائتلاف، تجديدنظر و بهره‌گيری از ابزاری که گريه و زاری را جانشين منطق و فکر کرده بود؛ سرانجام به نتايجی منجر شد که صفويان، نه تنها خود و ملت بی‌دفاع را قربانی چنين سياستی نمودند، بل‌که کشور را در حساس‌ترين لحظات تاريخی ويرانه و ثروت‌های ملی را يکجا به باد نيستی و فنا دادند.
آيا ما بارديگر وارد آن سيکل تاريخی شده‌ايم؟ شيوه‌ای که حکومت با هدايت سينه‌زنان بطرف سفارتخانه‌های خارجی برگزيده است؟
در همين زمينه:
پيام عاشورا ـ 1
پيام عاشورا ـ 2