ايدز و زندان

روزنامه «انتخاب» به نقل از روزنامه‌های چاپ بحرین نوشت: «شب گذشته 5 تن از اهالی منامه که به بیماری «ایدز» مبتلا بودند، دستگیر و راهی زندان شده اند».
در بادی امر، موضوع و محتوای خبر گيج‌کننده و شايد هم خواندن آن، برای بسياری دردناک و کُشنده باشد. زندانی کردن بيماران مبتلا به ايدز، نه تنها عملی است غيردموکراتيک، بل‌که مضمونا حرکتی است ضد انسانی. اما وقتی قدری دقيق‌تر و عميق‌تر به اين رويکرد می‌نگريم، اصل خبر پارادوکس نگران‌کننده‌ای را نشان می‌دهد که دولت بحرين، غيرمسئولانه می‌خواهد با فرهنگ تلافی‌جويانه و انتقام‌خواهی در درون جامعه مبارزه کند.
دولت بحرين، از يک‌سو خلق و خوی مردمش را بخوبی می‌شناسد و تصورش چنين است که مبتلايان ممکن‌است نسبت به سرنوشت و آينده مردم و جامعه، وجدان انسانی‌ـ‌شهروندی را ناديده گرفته و زيرپا بگذارند. به‌زعم دولت، حضور آزادانه آنان در جامعه، معنايی جز رواج و گسترش اين بيماری در ميان مردم نيست. اما از سوی‌ديگر، بجای اين‌که در صدد تدارک و پخش برنامه‌های آموزشی برآيد، بدليل حضور قدرتمند سنت‌های دست و پاگير مذهبی حاکم بر جامعه؛ در کوتاه‌مدت، تنها راه چاره را زندان می‌بيند.
اگرچه شيوع و گسترش اين بيماری در جهان باعث تأسف است ولی، خطر اصلی و تهديد کننده، نه ايدز، بل‌که عدم وجود فرهنگ شهرنشينی است. هنوز بسياری از مردم خاورميانه به اين حقيقت واقف نيستند که تأمين سلامت، آسايش و امنيت آنان، در گرو تأمين و تضمين سلامت و امنيت در جامعه است.