تاريخ بشری

در جهان تاريخی، يعنی دنيای گذشته به‌شکلی که ما شناخته‌ايم، از بنيان، دنيای کُنش بشری است. قلمرو کنش انسانی بستگی به شرايط ويژۀ تاريخی دارد. بديهی است کنش آدميان، مقيد به يک دسته محدوديت‌هايی است که ساختارها ايجاد می‌کنند، اغلب ساختارها امکان‌های معينی را هم فراهم می‌نمايند. اما ساختارها به‌طور نامشروط چيزی را به مردم حکم نمی‌کنند. تقابل شرایط موجود و کنش ـ‌که هيچ‌يک بدون ديگری نمی‌تواند وجود داشته باشد‌ـ تاريخ بشری را می‌سازند.

* ـ جان فورَن؛ نظريه پردازی انقلاب‌ها؛ ص 179