گفتن و گفتگو

«گفتن» راه و شیوة خوشامدگویی به دیگری‌ست. لیکن خوشامدگویی به دیگری بدان معناست که من از قبل پاسخگوی او هستم [... در حضورِ دیگران] سخن گفتن ضروری‌ست، دربارة هوا، باران، یا هر موضوعی، مهم حرف زدن است؛ یعنی پاسخ دادن به او و از قبل پاسخگو بودن برای او.
- امانوئل لویناس، در گفتگو با فیلیپ نمو
(۱) معلّم‌ها – حتّا بهترین‌هایشان – به یادگیری‌های ما جهت می‌دهند. اصولاً وقتی صحبت از آموزش و یادگیری می‌شود، فوراً معلّم یا استادی را به‌خاطر می‌آوریم که می‌داند و تعیین می‌کند چه باید یاد بگیریم و چه کتاب‌هایی بخوانیم و ما موظّفیم آن‌چه را در برنامه آمده – خواه بمیل یا به غیر آن – فرابگیریم. ما – آموزندگان – به‌ردیف می‌نشینیم و بیشتر گوش می‌دهیم و اوست که در جلوی کلاس بر بلندای سکّو قرار می‌گیرد و بیشتر، سخن می‌رانَد و کمتر، گوش می‌دهد. این میان، معلّمی دوست‌داشتنی‌تر است که اختیارات بیشتری به آموزندگان بدهد یا روش‌های جذّاب‌تری برای جهت‌دهی، برگزیند.
(۲) از سوی دیگر، سنّت آن بوده که یادگیری‌های‌مان در کلاس درس، بر مبنای مونولوگ باشد و نه دیالوگ. حال آن‌که در دنیای واقعی، آن‌چه می‌آموزیم تنها از طریقِ گفتگو و تعامل با دیگران، کسب می‌شود. گفتگوی واقعی، گفتگویی آزاد و برابر است و کمک می‌کند افراد در جریان تعامل، شخصیّت ویژة خود را بسازند. چیزی که هیچ‌وقت هدفِ آموزش رسمی نبوده است.
يادداشت گشايش پويان در سايت پيش‌خوان‌نت.
* ـ آغاز به کار سايت پيش‌خوان‌نت را به دست‌اندرکاران سايت تبريک می‌گويم و برای همه آنان، بهترین­ها را آرزو دارم.