کسی که بعد گذشت يک هفته از انتخاب‌اش به‌عنوان رئيس مقننه، آگاهانه برنامه‌ريزی می‌کند تا در برابر نظاميان سان ببيند؛ معنايش آن است که از همين لحظه وارد کارزارهای انتخاباتی رياست جمهوری گرديد.
شايد برای عاشقان قدرت و طرف‌داران انواع جناح‌های سياسی، اين عمل آقای لاريجانی نوعی ابتکار تبليغی مورد پسند در مبارزات انتخاباتی آينده باشد، او را مردی سياسی، تيزبين، مبتکر و تصويردهی که حداقل مردم با چشمان‌شان ببينند رئيس جمهور آينده ايران در هنگام سان ديدن شلنگ تخته نمی‌زند و...الخ. لاريجانی در مقايسه با بعضی‌ها شايد برتری‌هايی داشته باشد ولی، يک نکته مهم و کليدی را نبايد ناديده گرفت: کسی که برای نشستن بر روی کرسی رياست جمهوری، قوه مقننه را قربانی هدف خود می‌کند؛ در واقع نه معنای تفکيک قوا را از اساس می‌فهمد، و نه ارزش و جايگاه هر يک از سه قوه را.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر