آن‌هايی که زنده‌ها را دوست دارند!

در ميان وب‌گردی‌ها، ناگهان خبر تأثرانگيزی توجه‌ام را به خود جلب کرد. خواندم که خانم پروين اردلان، يکی از چهره‌های سرشناس و فعال برابر حقوقی زنان ايران، بخاطر نارسايی و مشکلاتی که در هنگام مطالعه با آن روبه‌رو می‌شد، در بيمارستان بستری گرديد. گويا خطر تهديد نابينايی جدی است. آرزو می‌کنم چنين نباشد!
من خانم اردلان را دورادور و از روی نوشته‌ها و فعاليت‌هایش می‌شناسم. اما جوانانی که از نزديک با او آشنايی دارند، به اتفاق معتقدند که: « پروین اردلان زندگی سختی داشته است...حتا شنیدن قصه‌های روزهای پرخطر زندگیش که کم نبوده است، تن را می‌لرزاند...مثل فولاد آبدیده است...بَرنده است...نه با جنگ و بزن بزن و شیوه‌های کثیف غیراخلاقی...با درایت و عقلش. آدم است، در حد بی‌نهایت...در وجودش ذره‌ای بدجنسی، دودوزه بازی، بی‌انصافی، نان به نرخ روز خوری و بداندیشی پیدا نمی‌کنی...پشت‌کار عجیبی در تشویق زن‌ها به نوشتن دارد...شعار معروفش این روزها شعار خیلی‌ها است:
« نوشتن به زن‌ها اعتماد به نفس می‌دهد!»