حاضر شدن در پای صندوق‌های رأی به عشق دستيابی به زندگی
شيرين يا شيرين‌تر؛ يک قاعدۀ عمومی است. اما وجود چنين قاعده‌ای بدين معنا نيست که
نامزدهای انتخابات نيز صد-در-صد، «شربتی» يا «شکلاتی» باشند. وجود و حضور چنين
نامزدهايی در صف نخست سياست، در واقع يک حضور استثنايی است؛ و رُخدادهای استثنايی
هم همواره در جوامعی پديدار می‌گردند که مردمش، بدنبال آرزوهای گم‌شده خود هستند.
تجربه‌ی مهمِ دو انتخابات ژانويه ۱۹۳۳ آلمان و فروردين ۱۹۷۹
ايران به روشنی نشان می‌دهند که چگونه دو ملت مختلف با آرای ۹۸٪ خود در انتخاب
رهبران شربتی [هيتلر و خمينی]، در فرجام به سرنوشت واحدی گرفتار شدند: نوشيدن شربت
شهادت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر