بيماری ايدز، نه تنها مانعی مانند مرز و دولت و دين و فرهنگ نمی‌شناسد، بل‌که هر يک از آن‌ها به‌سهم خود، می‌توانند عاملی برای گسترش و ابتلا بشوند. مثلا دولت افريقای جنوبی نسبت به مصرف داروهای ضد ويروسی ترديد نشان می‌دهد و عملا مانعی در برابر مصرف مبتلايان به اين داروست. در سوازيلند، که 56 درصد زنان زير 30 سال مبتلا به ايدز هستند، دولت رسما و دانسته، روز جهانی ايدز را لغو کرده است. دولت آمريکا، شعار استفاده از کاندوم را هنوز يک اصل مهم و بديهی در مبارزه با بيماری ايدز نمی‌داند و تنها استفاده از آن را، در مواقع بسيار ضروری تبليغ می‌کند. در اروپا موضوع ترديد در روابط جنسی؛ در آسيا مسئله فرهنگ و دين؛ در افريقا و آمريکای لاتين، مقوله فقر و عدم آگاهی؛ و ده‌ها مورد خرد و کلان ديگر نشان می‌دهند که مردم جهان، چگونه برلبه‌ی پرتگاه ناامنی مطلق قرار گرفته‌اند.
وجود نيروهای بی‌شمار جوان، پائين بودن سطح زندگی و گسترش رو به افزون فقر، عدم کيفيت وسايل ايمنی از جمله کاندوم، مؤلفه‌های مهمی هستند که می‌توانند موجب گسترش اين بيماری در ايران باشند. اگر نسبت به نيروی نسل جوان، حفظ ثروت‌های ملی و آينده ايران احساس مسئوليت می‌کنيد، توصيه می‌کنم که گزارش سازمان بين‌المللی کار را که به‌مناسبت روز جهانی مبارزه با ايدز، مبنی بر تأثير منفی ابتلايان بر عرضه نيروی کار و نتايج وخيم اقتصادی و انسانی آن در جهان انتشار يافته است، حتما بخوانيد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر